Założona w 1833 roku Robert-Schumann-Philharmonie, jedna z najstarszych i najbardziej poważanych orkiestr w Niemczech, we Wrocławiu gościć będzie razem z występującym w niezmienionym od dwudziestu ośmiu lat składzie znakomitym kwartetem fortepianowym Fauré Quartett. Muzyków poprowadzi niemiecko-japoński dyrygent Elias Grandy, przez ostatnie osiem lat pełniący funkcję dyrektora artystycznego Theater und Orchester Heidelberg. W programie koncertu znajdą się utwory Grażyny Bacewicz i Aleksandra Tansmana, a jego ukoronowaniem będzie monumentalna V Symfonia Antona Brucknera nazywana czasem przez samego kompozytora symfonią „fantastyczną”.

Błyskotliwe młodzieńcze Scherzo Bacewicz z 1934 roku zabrzmi nie w wersji oryginalnej (na fortepian), a w orkiestrowym opracowaniu autorstwa Krzysztofa Urbańskiego. Choć o Bacewicz pamięta się przede wszystkim jako o kompozytorce i skrzypaczce, to warto mieć na uwadze, że znakomicie opanowała ona również właśnie grę na fortepianie. Pomysł na orkiestrowe opracowywanie jej rzadko wykonywanych utworów fortepianowych, takich jak Scherzo, stanowi znakomity sposób na przywrócenie ich do koncertowego obiegu. Trwale udało się już dokonać tej sztuki w przypadku dzieł zapomnianego przez lata Aleksandra Tansmana. Oboje przyszli na świat w Łodzi, łączy ich też wyjazd do Francji. Bacewicz studiowała w École Normale de Musique w Paryżu tylko przez rok. Tansman natomiast wyjechał nad Loarę jako dwudziestodwulatek i w kraju Franków osiadł już na stałe, jednie, z powodu żydowskiego pochodzenia, w czasie II wojny światowej chroniąc się w Stanach Zjednoczonych. Tansman nie musiał jednak wyjeżdżać za Atlantyk, żeby inspirować się muzyką amerykańską. Dowodem na to jest chociażby III Symfonia koncertująca napisana już w 1931 roku. Jej druga część wyraźnie świadczy o fascynacji jej autora utworami George’a Gershwina.

Lekkie neoklasyczne dzieła polskich kompozytorów po przerwie znajdą swoje dopełnienie w monumentalnej, późnoromantycznej symfonice Antona Brucknera. Piąta symfonia Austriaka doczekała się licznych przydomków – przylgnęły do niej takie określenia, jak „średniowieczna”, „katolicka”, „chorałowa” czy „tragiczna”. Sam kompozytor ukuł nie tylko przymiotnik „fantastyczna”, ale też odnosił się do niej jako do „mistrzowskiego kontrapunktycznego dzieła”. Mając w pamięci, że każde z tych określeń odsłania jakąś część tajemnicy tego wspaniałego utworu, jednego z najdłuższych w dorobku Brucknera, podczas słuchania warto powstrzymać się przed obmyślaniem kolejnych, a w skupieniu poświęcić się wyłącznie jego kontemplacji.